Son fırtına, ağacı devirdi. Bizler, uçurduğu birkaç yaprak, boşlukta yolunu şaşırmış, ümitsiz ve şaşkın, meçhul bir geleceğe doğru yalpa vurup duruyoruz.
Sayfa 226Kitabı okudu
Yurdunu kaybeden adam için hürriyetin bile bir manası kalmadığını şimdi anlıyorum. İçinde doğduğum, gülüp oynadığım yerlerde benim dilim konuşulmuyor artık. Bir zamanlar, o topraklarda dilimi konuşan insanların ne olduklarını da bilmiyorum.
Sayfa 226Kitabı okudu
Etrafın sessizliği hâlâ devam ediyor; her yer hareketsiz, yalnız benim kanlı vücudum titriyor. Hayatım sonu mu? İnanmıyorum. İnanmak istemiyorum. İnsan hayatının sonu böyle kolay, böyle ansızın gelmez. Ben daha yaşamak istiyorum.
Sayfa 223Kitabı okudu
Parlak üniformamın içinde ben donuk, ben sakat, ben dilsiz, ben kör, boş ve lüzumsuz bir adamdım.
Sayfa 83Kitabı okudu
Mahvoldular. Memleketten uzaklarda; taşsız, yazısız, mezarsız, toprak oldular.
Sayfa 50Kitabı okudu
Bugün sen de yorgun başımın unutulmaz, acı bir hatırası oldun.
Sayfa 45Kitabı okudu
TOZLU SAHİFELERDEN ÇIKIP YÜREKLERE YERLEŞEN KAHRAMAN: KÜR ŞAD (BOZKURTLARIN ÖLÜMÜ)
Olay Örgüsü
İncelemeye geçmeden önce romanın genişçe bir özetini vermek faydalı olacaktır.
Olay 621 yılında, bir yaz gecesi başlar. Yüzbaşı Işbara Alp'ın buyruğundaki Gök Türk erleri bozkırda uyumaya çalışmaktadırlar. Ertesi gün Çin'e akın
"Belki bir dikenli güldü, ama ben onun dikenlerini görmüyor, hissetmiyordum."
Sayfa 77Kitabı okuyor
Ben hayattan kaçıyorum; dışarıda hayat, insanlar hiçbir şey söylemiyorlar bana. Ben onlardan değilim. Beni onlardan ayıran ne oldu?
"Birdenbire hayatın bütün fenalıklarını ve korkularını unutarak ben de dışarda, sokaklarda yürüyen, gülen, yaşayan insanlardan biri olmak istedim."